Daha önce Gölgeler Dünyası'na yeni bir kitabın geldiğini ve kitabın isminin de Ghosts of the Shadow Market: An Anthology of Tales (Gölge Pazarının Hayaletleri: Masal Antolojisi) olduğunu çok detaylı bir haberle size duyurmuştuk. O haber için buraya tıklayın.
Haberde de bahsettiğimiz üzre, kitap 10 hikayeden oluşacak ve 2019'da basılı olarak Amerika'da yayımlanacak. Kitabın ilk hikayesi olan 21 sayfalık Son of the Dawn (Şafağın Oğlu) Cassandra Clare ve Sarah Rees Brennan tarafından yazıldı. Hikaye küçük Jace'in New York Enstitü'süne ilk gelişini, Izzy ve Alec ile tanışmalarını konu alıyor.
Hikayeden iki tane ön okuma paylaşıldı. Biz de sizler için Jace Wayland odaklı olan bu hikayenin ön okumalarını çevirdik. Keyifli okumalar!
ÖN OKUMA #1
"Jonathan mı?" dedi Maryse. "Seni başka bir adla çağırdıkları olmadı mı?"
"Hayır," dedi Jonathan Wayland. "Babam sürekli, yeterince iyi olmazsan başka bir Jonathan bulacağı üzerine şaka yapardı."
Bu, Isabelle'e bir şaka gibi gelmemişti.
"Çocuğuna Jonathan ismini vermenin, sıradanların çocuklarına Jebediah adını vermesi gibi gelmiştir her zaman," dedi Isabelle'in annesi.
"John," dedi babası. "Sıradanlar çocuklarına genelde John adını verirler."
"Öyle mi?" dedi Maryse omuz silkerek. "Jebediah ismini verdiklerine yemin edebilirdim."
"Göbek adım Christopher," dedi Jonathan. "Siz bana... siz bana isterseniz Christopher diyebilirsiniz."
Maryse ve Isabelle gözleriyle konuşurcasına bakıştılar. O ve annesi her zaman böyle iletişim kurardı. Isabelle, kadın oldukları için ve aralarındaki özel bir bağdan dolayı bu şekilde anlaşabildiklerini düşünüyordu. Annesinin ağzından asla duymak istemeyeceği bir şey çıkacağını hayal dahi edemiyordu.
"Sana yeni bir isim vermeyeceğiz," dedi annem.
Isabelle, annesinin, Jonathan'ın ona yeni bir isim bulmaya, tıpkı bir
evcil hayvan gibi onu isimlendirmeye çalıştıklarını düşünmesinden
dolayı mı yoksa Jonathan'ın bunu yapmalarına izin verebilecek olmasından
dolayı mı üzüldüğünü bilemiyordu.
"Belki bir lakap bulabiliriz," diye önerdi Maryse. "Jace'e ne dersin?"
ÖN OKUMA #2
"Çok derin değil," dedi Alec bir süre sonra. "Ama annemle babama söylememiz lazım. Annem bir iratze çize..."
"Hayır! Annenle babanın bilmemesi daha iyi olur. Birinin beni haklaması tamamen kötü şansımdan. Yoksa iyi bir savaşçıyımdır," diyere sertçe itiraz etti Jace.
O kadar öfkeliydi ki neredeyse paniklemiş gibi görünüyordu. Henüz on bir yaşında olmasaydı Isabelle onun verimsiz bir asker olmaktan korktuğunu düşünebilirdi.
"Elbette harika bir askersin," dedi Alec. "Sadece arkanı kollayacak birine ihtiyacın var, o kadar."
Konuşurken elini hafifçe Jace'in omuzuna koymuştu. Normalde bu Isabelle'in farkına bile varmayacağı basit bir hareket olsa da söz konusu ailesinden başkasına bu tür davranışlardan bulunmayan Alec'ti ve onun dokunuşu karşısında, sanki en ufak hareketi Alec'i korkutup kaçıracakmış gibi kıpırdamadan duran Jace Wayland'dı.
"Çok acıyor mu?" diye sordu Alec, içten bir şekilde.
"Hayır," dedi Jace Wayland fısıldarcasına.
Isabelle, Jace Wayland'ın bacağı bile kopsa acı çekmediğini iddia edecek biri olduğunu rahatlıkla görebiliyordu ama Alec yine de soracak kadar nazik bir ruha sahipti.
"Pekala," dedi kardeşi. "İzin ver de revirden birkaç şey alıp geleyim. Bu işi beraber halledelim."
Alec cesaret verici bir baş hareketi yaptı ve revirden ilk yardım malzemelerini almaya gitti, böylece Isabelle ve bu garip, kanamalı çocuğu yalnız başına bıraktı.
"Sen ve erkek kardeşin çok... çok yakın görünüyorsunuz," dedi Jace.
Isabelle şaşırdı. "Elbette."
Aileyle arayı iyi tutmak yeni moda zaten. Isabelle, yaralı ve misafir olan bu çocuğun karşısında sivri diline sahip çıktı.
"Yani... siz ikiniz parabatai olacaksınız galiba,"* diyerek girişimde bulundu Jace.
"Ah, hayır, sanmıyorum," dedi Isabelle.
ÖN OKUMA #2
"Çok derin değil," dedi Alec bir süre sonra. "Ama annemle babama söylememiz lazım. Annem bir iratze çize..."
"Hayır! Annenle babanın bilmemesi daha iyi olur. Birinin beni haklaması tamamen kötü şansımdan. Yoksa iyi bir savaşçıyımdır," diyere sertçe itiraz etti Jace.
O kadar öfkeliydi ki neredeyse paniklemiş gibi görünüyordu. Henüz on bir yaşında olmasaydı Isabelle onun verimsiz bir asker olmaktan korktuğunu düşünebilirdi.
"Elbette harika bir askersin," dedi Alec. "Sadece arkanı kollayacak birine ihtiyacın var, o kadar."
Konuşurken elini hafifçe Jace'in omuzuna koymuştu. Normalde bu Isabelle'in farkına bile varmayacağı basit bir hareket olsa da söz konusu ailesinden başkasına bu tür davranışlardan bulunmayan Alec'ti ve onun dokunuşu karşısında, sanki en ufak hareketi Alec'i korkutup kaçıracakmış gibi kıpırdamadan duran Jace Wayland'dı.
"Çok acıyor mu?" diye sordu Alec, içten bir şekilde.
"Hayır," dedi Jace Wayland fısıldarcasına.
Isabelle, Jace Wayland'ın bacağı bile kopsa acı çekmediğini iddia edecek biri olduğunu rahatlıkla görebiliyordu ama Alec yine de soracak kadar nazik bir ruha sahipti.
"Pekala," dedi kardeşi. "İzin ver de revirden birkaç şey alıp geleyim. Bu işi beraber halledelim."
Alec cesaret verici bir baş hareketi yaptı ve revirden ilk yardım malzemelerini almaya gitti, böylece Isabelle ve bu garip, kanamalı çocuğu yalnız başına bıraktı.
"Sen ve erkek kardeşin çok... çok yakın görünüyorsunuz," dedi Jace.
Isabelle şaşırdı. "Elbette."
Aileyle arayı iyi tutmak yeni moda zaten. Isabelle, yaralı ve misafir olan bu çocuğun karşısında sivri diline sahip çıktı.
"Yani... siz ikiniz parabatai olacaksınız galiba,"* diyerek girişimde bulundu Jace.
"Ah, hayır, sanmıyorum," dedi Isabelle.
*Çevirmen Notu: Jace, Enstitü'ye yeni geldiği için henüz Alec ve Izzy'nin kardeş olduğunu bilmediğinden ikisine Parabatai yakıştırması yapıyor olabilir.
 |
| Hikayeye dair bir resim. Alec henüz 11 yaşında... |
Kaynak: ShadowhuntersWiki
Çeviri: Elwiens
Kardeş parabatai az da olsa görülür
YanıtlaSilDiğerlerini de çevirir misiniz?
YanıtlaSil